Ίσως ένα από τα γνωστότερα συγκροτήματα της σύγχρονης Metal σκηνής. Δημιουργήθηκαν το 1996, κάπου στη Γαλλία και το όνομα είναι εμπνευσμένο από την ιαπωνική ταινία Godzilla. Από τέσσερα μέλη αποτελείται το συγκρότημα:
- Τα αδέρφια Joseph (κιθάρα και φωνή) και Mario Duplantier (ντραμς)
- Christian Andreu (κιθάρα)
- Jean Michel Labadie (μπάσο)
Ενώ, όταν αναφερόμαστε σε είδη, θα έλεγα ότι κατατάσσονται στις Progressive, Groove και Death Metal, πάντοτε με βαριά τεχνικά ακούσματα. Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες έχουν καταφέρει να ευαισθητοποιήσουν περιβαλλοντικά την Fanbase τους, είτε στον τομέα της απλής οικολογικής συνείδησης, είτε στο κομμάτι δωρεών, αλλαγών ζωής/συνηθειών.
Εδώ μπορείτε να βρείτε τις δωρεές και ακτιβιστικές κινήσεις που πραγματοποίησαν τα τελευταία χρόνια.
Μέλλημά τους είναι να σταματήσουν την ανθρωπογενή και ανελέητα εξελισσόμενη κλιματική κρίση, να πολιτικοποιήσουν τη μουσική τους και να την αφιερώσουν στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό (άλλωστε δε θα συντέθαμε άρθρο), πράγμα που είναι αρκετά φανερό αν πάρουμε τη δισκογραφία τους και την ακούσουμε. Επειδή, όμως δεν έχουμε χρόνο να τα κάνουμε όλα αυτά, θα αφοσιωθούμε στο κομμάτι Flying Whales από το δίσκο From Mars to Sirius.
From Mars to Sirius είναι ο τρίτος δίσκος και πρωτοδημοσιεύθηκε το 2005 (αφού δέχτηκε αρνητική κριτική για τη θεματολογία του).
Ποιά ήταν ρωτάτε; Ναι, ο περιβαλλοντισμός προφανώς, αλλά πέρα από αυτό μιλάμε για ένα κόνσεπτ, μία ιστορία, που αφορά την αναγέννηση ενός πλανήτη μέσω ενός διαγαλαξιακού ταξιδιού. Εμβαθύνουν στα μεγάλα φιλοσοφικά θέματα – ζωή, θάνατος και αναγέννηση – καταγγέλλοντας επίσης τις μοιραίες συνέπειες των ανθρώπινων ενεργειών στον πλανήτη μας.
Εκτός των άλλων, υπάρχουν στοιχεία που αναφέρονται σε μία μετάβαση πολέμου σε ειρήνη.
Το άλμπουμ έχει καταταχθεί στα Top 100 άλμπουμ της σύγχρονης Metal.
Οι Gojira όχι μόνο ασχολούνται με το θάνατο των μεγαλύτερων θηλαστικών του κόσμου στο κομμάτι Flying Whales, αλλά είναι επίσης ενεργοί υποστηρικτές της περιβαλλοντικής οργάνωσης Sea Shepherd Conservation Society εδώ και μια δεκαετία. Η οργάνωση αυτή διεξάγει εκστρατείες για την προστασία των ωκεανών και κατά της παράνομης αλιείας, της ρύπανσης των υδάτων και της σφαγής θαλάσσιων ζώων.
Ο τραγουδιστής εμπνεύστηκε τους στίχους, όταν διάβασε ότι τα θηλαστικά που ζουν στον ωκεανό, όπως οι φάλαινες και τα δελφίνια, έχουν μερικούς από τους πιο πολύπλοκους εγκεφάλους στον κόσμο. “Αυτό το βιβλίο έλεγε ότι οι φάλαινες, όπως και οι άνθρωποι, έχουν απίστευτη ποσότητα φαιάς ουσίας σε σύγκριση με άλλα ζώα“, εξηγεί. “Οπότε, τι κάνουν; Δεν χτίζουν σπίτια, δρόμους ή φυλακές. Δεν έχουν νόμους, δεν διαβάζουν βιβλία, δεν κάνουν ταινίες. Γιατί είναι τόσο έξυπνα; Ίσως μας διαφεύγει κάτι”.
Τιμώντας αυτά τα μυστηριωδώς ευφυή κητώδη, ο Joe κρατάει έναν καθρέφτη στην ανθρωπότητα: το είδος που τα κυνηγάει για το κρέας και το λίπος τους. «Beneath the seas, I searched and had a different view – Of us on Earth, the sinking ship of men» («Έψαξα, κάτω από τις θάλασσες και είχα μια διαφορετική άποψη για εμάς στη Γη- το ανθρώπινο πλοίο βυθίζεται»), γρυλίζει κατά τη διάρκεια του δεύτερου στίχου. Ταιριάζει απόλυτα με το γενικότερο θέμα του From Mars To Sirius: όχι μόνο υπάρχει μια ιπτάμενη φάλαινα στο εξώφυλλο του άλμπουμ, αλλά, στιχουργικά, είναι προσηλωμένο στην πεποίθηση ότι πρέπει να απορρίψουμε τη βία για να εξελιχθούμε.
Εν τω μεταξύ, αυτό το ατμοσφαιρικό άνοιγμα -αυτό που ο Joe σήμερα θεωρεί ότι μπορεί να παραλειφθεί- ήταν απαραίτητο απλά και μόνο λόγω της τοποθέτησης του τραγουδιού στα μέσα του άλμπουμ. “Προσπαθούμε να εξισορροπήσουμε τον ρυθμό κάθε δίσκου βάζοντας ένα τραγούδι με μια ήρεμη εισαγωγή”, εξηγεί ο Joe. “Αυτό είναι που πιθανώς κάνει κάθε μουσικός όταν κυκλοφορεί ένα άλμπουμ- ίσως μετά από έξι τραγούδια, να σκέφτεται: ‘Εντάξει, αυτό ξεφεύγει! Πρέπει να επιβραδύνουμε τα πράγματα ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε και να ξαναχτυπήσουμε”.”
Αφού εξηγήσαμε λίγο το σκεπτικό πίσω από το κομμάτι και το άλμπουμ, ας εμβαθύνουμε (ελαφρώς). Θέλω να βάλετε το τραγούδι να παίξει · δε θέλω προκαταλήψεις όμως. Θα το ακούσουμε γιατί εχει τρομερό ενδιαφέρον από πλευρά μουσικοαναλυτική.
0:00 – 2:15: Μία μεγάλη εισαγωγή (not gonna lie), το ακούτε όμως; Την παραμόρφωση στις κιθάρες; Σαν να κλαίνε φάλαινες; Η τεχνική ονομάζεται dive-bomb και το κάνουν με το τρέμολο της κιθάρας (αν υπάρχουν διορθώσεις, πείτε το ελεύθερα, δεν είμαι κιθαρίστας). Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα Sample με ήχους φάλαινας. Επειδή δεν ήμουν παρούσα στην παραγωγή, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.
2:16 – 2:28: Ένα μεταβατικό στάδιο, που κλείνει και μπαίνει στο κύριο μέρος του κομματιού με παραμορφώσεις στις κιθάρες. Εως το σημείο αυτό, έχουν χτίσει ήδη πάρα πολύ Suspense με την εισαγωγή αλλά βάζουν κι ένα κερασάκι στην τούρτα με τα αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα.
2:29 – 4:50: Ακούμε το κύριο μέρος του κομματιού. Εμβαθύνουμε στο ζήτημα των φαλαινών. Αλλάζει και η διαδοχή των νοτών στο σημείο αυτό. Παύει να είναι τόσο μελωδικό όσο στην εισαγωγή μας, πιθανών για να δείξουν τη σοβαρότητα του ζητήματος.
4:50 – τέλος: Ίσως ένα από τα δυσκολότερα σημεία για όσους δεν ακούνε Metal, αλλά θα το υποστείτε (χαχαχα). Έβαλα τα τελευταία 3-4 λεπτά μαζί, διότι, κατά τη γνώμη μου, το Suspense, που δημιουργείται κατά τη διάρκεια του κομματιού αποσυντίθεται από εδώ και πέρα. Έχουμε δύο Breakdown. Το πρώτο με το που μπαίνουμε στο σημείο αυτό, ενώ το δεύτερο είναι μέρος του Outro. Συνδυάζονται με ήχους φαλαινών και πάλι. Στο Official Music Video, θα δείτε τις περισσότερες σκηνές με φάλαινες από το δεύτερο μισό του
.
Το κομμάτι που επέλεξα θεωρείται ένα από τα – πλέον – πιο εμπορικά τους. Μέχρι και Memes έχουν βγάλει με τις φάλαινες, αλλά και υποκατηγορία στη Metal – Whalecore (καλλιτέχνες που έχουν έστω ένα εξώφυλλο άλμπουμ με φάλαινες).
Σε αυτό το σημείο, θα κλείσουμε το άρθρο μας. Σε περίπτωση που έχετε κάτι να προσθέσετε κάν’τε το! Απολαύστε το κομμάτι και καλή ανάγνωση!
Αν σας άρεσε το άρθρο, μοιραστείτε το!
